Autor prezentuje konserwatywną, arystotelesowską  wizję powstania społeczeństwa. Nie ukrywam, że ta wizja również i mi jest bliska. Podobnie jak Autor uważam, że społeczeństwa powstawały poprzez spontaniczne łączenie się rodzin w coraz większe rody i plemiona, a nie na skutek umowy.
 
Jeśli uznajemy, że rodzina pojawiła się wcześniej niż społeczeństwo i państwo, to znaczy że powstała bez pomocy tegoż państwa. Jest więc w stanie radzić sobie bez jego pomocy. Państwowe wsparcie nie jest więc konieczne dla istnienia rodziny.
 
Zgadzam się z tym, że dobrobyt rodzin jest w interesie społeczeństwa, jednak nie mogę zgodzić się z proponowaną reformą. Istnienie tego typu wsparcia w 20 innych krajach UE nie jest dobrym argumentem. Nie powinniśmy robić czegoś dlatego, że tak robią inne kraje. Europejczycy robią również sporo innych rzeczy, których naśladować nie należy.
 
Wracając do propozycji „500 złotych na dziecko”, to istnieje poważny argument przeciwko. Pomoc może trafić do rodzin, które nie wykorzystają jej dobrze. Mam na myśli rodziny skrajnie patologiczne, które narodziny dziecka potraktują dosłownie jako „inwestycję” i źródło utrzymania. W dodatku otrzymanych pieniędzy nie przeznaczą na to dziecko, ale na inne, „wysokooprocentowane inwestycje”, takie które mogą się, szczególnie po przeinwestowaniu, zwrócić. Na podłogę choćby.
 
Nie chcę snuć pesymistycznych wizji. Zapewne nie wszystkie środki zostaną zmarnowane. Trzeba się jednak liczyć z tym, że część z nich zostanie wykorzystana źle. Lepiej byłoby, moim zdaniem, przekazać pomoc nie w formie gotówki, ale w formie bonów na produkty potrzebne rodzinom z dziećmi. Takie rozwiązanie ogranicza szansę na niewłaściwe wykorzystanie pomocy.
 
Pieniądze na realizację tego przedsięwzięcia mają dostarczyć podatki od banków oraz hipermarketów. Jak każdy podatek ostatecznie obciążą konsumenta pogarszając jego sytuację. Co przyjdzie rodzinie z nowego zasiłku, skoro za przyczyną jego wprowadzenia będzie musiała więcej zapłacić za zakupy?
 
Państwo dając komuś, musi komuś zabrać. Przynajmniej tyle ile daje, ale w praktyce więcej, ponieważ trzeba doliczyć koszta administracyjne całego procesu tego zabierania i dawania. Rodziny dostaną pieniądze, które chwilę wcześniej im zabrano poprzez opodatkowanie. Społeczeństwo jako całość na tym przelewaniu pieniędzy z jednej kieszeni w drugą straci.
 
Trzeci argument przeciwko propozycji dotyczy tego, kogo tak naprawdę ona wzmocni. Czy na pewno rodzinę, czy może państwo kosztem rodziny? Jeśli władza państwowa staje się dobrodziejem, to zaczyna zastępować rodzinę w jej funkcji wspierania człowieka. Konsekwencją tego może być to, że Polacy będą w przede wszystkim wdzięczni i wierni państwu, a nie rodzinie. Hierarchia lojalności odwróci się, moim zdaniem oczywiście, na niewłaściwą.

Autor podaje przykład Węgier, jako kraju gdzie polityka prorodzinna daje pozytywne rezultaty. Jak ta prorodzinna polityka nad Dunajem wygląda? Od 1 stycznia 2011 roku pracodawca węgierski, który zatrudni młodą matkę może się ubiegać o obniżenie składki ubezpieczeniowej (…) Przedsiębiorca zatrudniający kobiety po urlopie wychowawczym korzysta z ulg podatkowych. (Arkadiusz Baranowski, Dlaczego 500 złotych na dziecko, Wiadomości Jawor24h.pl 6/2015, s. 6)
 
Zgadzam się z Autorem w ocenie węgierskich reform. Tego rodzaju polityka prorodzinna jest dobra i warta poparcia. Jeśli Prawo i Sprawiedliwość poprze ten kierunek zmian, to osiągnie lepsze efekty. Taką politykę prorodzinną bardzo chętnie poprę, i myślę że nie tylko ja jeden.